rozdział pierwszy | peroxide

You’re like a train that’s running out of steam

You’re losing track, should’ve stopped way back

            Cher pakowała ubrania do niewielkiej torby podróżnej. Po skończonej trasie i promocji drugiego singla potrzebowała odpoczynku od tego zgiełku, który panował dookoła jej osoby. Przy pakowaniu kolejnej szmatki w ręce wpadło jej zdjęcie. Zdjęcie z Craigiem. Postronnej osobie wydawać by się mogło, że była szczęśliwa, ale czy była? Czy widmo wydarzeń sprzed trzech lat wciąż nie pojawiało się w jej snach? Tylko szatynka znała odpowiedź na to pytanie.

            Westchnęła cicho i wraz z zeszytem z tekstami piosenek i zdjęciem spakowała niewielką szkatułkę. Nikt poza nią samą nie wiedział, co się w niej znajdowało.

            Powrót do rodzinnego Malvern zdawał się najlepszym wyjściem. Jedynie w domu mogła odnaleźć chwilę spokoju. Potrzebowała tego przed zbliżającymi się wydarzeniami, które miały odmienić jej życie, a które bezpośrednio powiązane były z pierścionkiem znajdującym się na serdecznym palcu jej prawej dłoni. Tak bardzo chciała, żeby to wszystko było już za nią. Żeby mogła postawić mur pomiędzy teraźniejszością i przeszłością i każdego dnia umacniać ten mur. Z drugiej jednak strony, hipotetycznie rzecz ujmując, ten mur był kruchy niczym porcelanowa filiżanka.

            Nieprzyjemny gwizd wiatru wdał się przez uchylone okno i spowodował gęsią skórkę na jej odkrytych ramionach. Kto by pomyślał, że w sierpniu, w jednym z najbardziej słonecznych miast w całych Stanach Zjednoczonych, będzie panował tak nieprzyjemny wiatr. Zamknęła okno i chwyciła bluzę, którą rzuciła na fotel kilka dni wcześniej. Lloyd nie była zbyt skora, żeby opanować cały ten bałagan powstały w pokoju wskutek pakowania. W jej zamierzeniu to był zwyczajny artystyczny nieład, a każda rzecz mogła się przydać. Jak na przykład bluza.

            - Jesteś gotowa? – do pomieszczenia wpadł Craig i omal nie zabił się o leżącą w przejściu gitarę. – Chyba jednak nie…

            Cher posłała mu szeroki uśmiech i rozłożyła ramiona. Nie znał jej od dwóch dni i wiedział, że była wielką bałaganiarą i ciężko u niej o dobrą organizację. I nienawidziła pakowania. Kiedyś przeczytała, że kobieta pakuje dwadzieścia sześć rzeczy niepotrzebnych. Ona była zdania, że wszystko jest niepotrzebne. No, może, poza zeszytem z nutami i szkatułką, z którą się nie rozstawała.

            - Pomóc ci? – spytał jeszcze, nie chcąc wchodzić w głąb pokoju. Dziewczyna pokręciła przecząco głową.

            Wtedy mężczyzna opuścił pomieszczenie, pozostawiając Lloyd samą ze swoimi myślami. Spakowała do walizki kolejne dwie bluzy, kierując się zdrowym rozsądkiem. Zdawała sobie sprawę, że w Anglii nie doświadczy tak słonecznej pogody jak na zachodnim wybrzeżu Stanów. To był jeden z niewielu minusów tej podróży.

            Wylot ze Stanów, ku uciesze dziewczyny, nie był opóźniony i po siedmiu godzinach lotu mogła wysiąść na brytyjskim Heathrow. Nie powitały jej flesze aparatów. Jedynie kilka młodszych dziewczyn ją zaczepiło. Podpisała im zdjęcia, uśmiechnęła się do kilku fotografii. Prozaiczne czynności, których wykonywanie sprawiało jej przyjemność.

            Zegarek wskazywał dziewiątą wieczór. Oboje nie widzieli najmniejszego sensu, żeby nocą tłuc się ze stolicy do oddalonego o ponad sto pięćdziesiąt mil Malvern.

            Napisała krótkiego smsa do rodziców, że szczęśliwie dotarli i przenocują w jednym z londyńskich hoteli.

            Gdyby jednak życie było proste i bezproblemowe… W dwóch pierwszych hotelach spotkali się z odmowami, ze względu na brak miejsc. Kolejne minuty mijały, a oni krążyli po ulicach stolicy i stawali w kolejnych korkach. Cher ogarniała narastająca irytacja, a fakt, że Craig nie zamienił z nią słowa od przylotu, jedynie bardziej ją drażnił. Została wprowadzona w taki stan, że nawet światła latarni padające na czyste chodniki, cicha muzyka wydobywająca się z radia i ludzie za przyciemnianą szybą wydawali się najbardziej irytującymi rzeczami na całym świecie. Rozmasowała obolałe skronie i starała się skupić na jednym punkcie za oknem.

            Chętniej grzałaby się w kalifornijskim słoneczku, aniżeli uganiała się po deszczowej Anglii. A to sukienka, a to ceremonia, a to inne, mało ważne szczegóły, które zdaniem jej rodziny były kluczowe. 

            - Cher, wszystko w porządku?

            Ukryła, jak bardzo zirytowało ją to pytanie. Nic nie było w porządku.

            - Ta, w porządku. Znajdźmy ten hotel, jestem zmęczona – odburknęła w odpowiedzi.

            Po przejechaniu połowy miasta, taksówkarz zatrzymał się przed kolejnym z budynków. Craig wysiadł z samochodu i szybkim krokiem ruszył w stronę recepcji. Miał już dość kwaśnej miny Cher, którą obwiniała go za całe zło tego świata. W recepcji napotkał mężczyznę w średnim wieku. Jego uśmiech nie zwiastował niczego dobrego.

            - Przykro mi… nie mamy wolnych miejsc – westchnął.

            Craig usilnie próbował go przekonać, że są zmęczeni oraz że to kolejny hotel, który odwiedzili. Nic nie wpływało na jego decyzję. Westchnął zrezygnowany i miał już wracać do taksówki, kiedy nagle oczy mężczyzny zaświeciły niczym dwie pensówki.

            - Panna Lloyd! Witamy w naszych skromnych progach – powiedział, natychmiast wychodząc zza dębowego kontuaru. Jego twarz rozjaśnił fałszywy uśmiech.

            Craig wywrócił teatralnie oczami – nie tolerował takiego zachowania, jednak musiał do niego przywyknąć. W końcu jego narzeczoną była ta panna Lloyd. Nielubiana w Wielkiej Brytanii, aczkolwiek popularność pozostawała popularnością. Co on mógł z tym fantem zrobić? Mężczyzna omal by się nie zabił, byleby dać Cher pokój. Jakby nie mogła zrobić tego wcześniej. Ale nie znał jej od wczoraj, wiedział, że zrobiła to specjalnie. Chciała napawać się jego porażką.

            Przeprowadziła miłą konwersację z mężczyzną, wręczyła mu kartkę z autografem i odebrała zestaw kluczy. Bycie sławnym miało swoje plusy, które znacznie przyćmiewały minusy. Cher jawnie to wykorzystywała. Wystarczył jeden uśmiech, kilka słów i miała wszystkich u swoich stóp. Dosłownie.

            Trzydzieści minut później znajdowali się w apartamencie, który wielkością mógłby posłużyć dwudziestu osobom, a nie dwóm. Z wielkiego tarasu rozciągał się widok na Londyn, który nocą był jeszcze piękniejszy niż za dnia. Oświetlony przez miliony lamp ulicznych i światło księżyca, odbijające się w Tamizie.

            - Idę wziąć prysznic – oznajmiła Lloyd, wyciągając z walizki piżamę w różowe kotki. Pomimo dwudziestu lat na karku, wciąż mogła ubierać się w dziale dziecięcym. Monk wyśmiewał tą przywarę, jednak była ona urocza i jedyna w swoim rodzaju.

            Craig w tym czasie postanowił się przewietrzyć na balkonie. Z tylnej kieszeni dżinsów wyciągnął paczkę złotych Marlboro i odpalił jednego z papierosów. Miał chwilę na zebranie myśli w jedną, logiczną całość. Cher chodziła wściekła jak osa od przeszło tygodnia. Nie wiedział co było tego powodem, a tym bardziej nie chciał się narażać jeszcze bardziej, bezpośrednio ją o to pytając. Zaciągnął się, pozwalając aby jego płuca wypełnił dym. Dawało mu to tymczasowe ukojenie, jednak wiedział, że wszystko się prędzej czy później kończy, a on będzie musiał stawić czoła wściekłej narzeczonej.

            Wrócił dopiero, kiedy kątem oka dojrzał Cher pakującą się do łóżka. Zatrzasnął za sobą balkon i zajrzał do swojej walizki. Szatynka leżała odwrócona do niego plecami i nie odezwała się ani słowem. W tym układzie postanowił wziąć długi prysznic, podczas którego spłukał z siebie wszystkie emocje całego dnia. Wyszedł z zaparowanej łazienki i pierwsze, co przykuło jego uwagę, to Cher zakopaną po uszy w pościeli. Oczywiści musiała przeciągnąć ją tak, że nie zostawiła dla niego ani kawałka. Miał nadzieję, że w którejś z wielkich szaf znajdzie jakiś koc.

            Jego poszukiwania zakończyły się fiaskiem. Nie znalazł nawet skrawka materiału. Mógł jedynie mieć nadzieję, że Cher w końcu zrobi się gorąco i odrzuci pościel na jego stronę.

            Już przyłożył głowę do miękkiej poduszki, kiedy telefon Cher zaczął dzwonić wraz z tym swoim upierdliwym dzwonkiem, którego tak bardzo nienawidził. Dziewczyna rzadko wspominała o czasach, kiedy przyjaźniła się z tymi chłopakami, ale zawsze, ale to ZAWSZE ustawiała ich piosenki na dzwonek. I to najczęściej te części z solówkami tego najmłodszego – nie pamiętał jak się nazywał, ale często widział przeróbki zdjęć z Cher i nim w roli głównej. Irytujące, aczkolwiek nauczył się to ignorować. Niechętnie podniósł się do pozycji siedzącej i sięgając przez szatynkę, starając się jak najmocniej by jej przypadkiem nie obudzić, chwycił jej telefon i odebrał, zanim rozmówca postanowił się rozłączyć.

            - Tak? – spytał, starając się ukryć ziewnięcie. Było grubo po pierwszej, a on nie zmrużył oka w samolocie nawet na godzinę, gdzie szatynka przespała większą część podróży.

            - Czy to telefon Cher Lloyd? – usłyszał w odpowiedzi dość niepewny, męski głos. Skądś go kojarzył, jednak nie był pewien skąd.

            - Tak, jednak nie była w stanie odebrać.

            - To wspaniale, czy mógłby pan przekazać jej, żeby stawiła się na spotkanie w wytwórni jutro o godzinie jedenastej rano?

            - W Los Angeles? – Wolał się upewnić zawczasu, zanim poinformuje Cher o spotykaniu na drugim końcu świata. Znając jej humorki zapewne rzuciłaby w niego czymś, co miałaby pod ręką i warknęłaby, że ma się nie mieszać w sprawy jej kariery.

            - Tak.

            - To raczej niemożliwe.

            - Dlaczegóż to?

            - Obecnie znajduje się w Londynie. – Nie był pewny, czy podając tą informację robi dobrze, ale wydawał się to ktoś ważny. Głos wydawał się być znajomy, jednak nie potrafił go skojarzyć w konkretną osobą.

            - To nawet lepiej! I w takim wypadku przepraszam, że niepokoję o tak późnej godzinie. Czyli mógłby pan jej przekazać, żeby stawiła się na spotkaniu w siedzibie Syco Entertaiment o godzinie jedenastej rano? W gabinecie numer dwieście dwanaście.

            - Oczywiście, przekażę jej.

            - W takim wypadku życzę dobrej nocy.

            I tyle z rozmowy. Craig był nieco zdezorientowany, jednak musiało to być całkiem ważne, skoro dzwonili o tej porze.

            Odłożył telefon na swoje miejsce i w końcu przyłożył głowę do poduszki. Cher w tym samym czasie odwróciła się w jego stronę – w jego mniemaniu wyglądała tak słodko, niewinnie. Zniknęła ta kwaśna maska dnia dzisiejszego.

            Sięgnął do wyłącznika światła i sprawił, że w pomieszczeniu zapadła ciemność.

            - Kocham cię, Cher – szepnął jeszcze, zanim pozwolił zmysłom pognać w stronę krainy Morfeusza. 

Peroxide, you ask why
You ask why it all fell apart.

(c) tumblr

No więc, jak mówiłam tak jest. Rozdział pierwszy. Kolejny za dwa tygodnie [24.01]. Od razu chciałabym podziękować mojej kochanej becie aka Stajlsikowi. Jesteś kochaniutka! ♥

Rozdział może być lekko przynudnawy, ale początki zazwyczaj takie są. Przynajmniej moje. Od drugiego rozdziału akcja się rozkręci. Obiecuję! 

To tyle ode mnie. Kocham was!